Ontwerpers doen hun best, maar de gebruikers laten merken of de ontwerper het goed bedacht heeft. Praktijk is sterker dan de leer..
Als fietser kom ik geregeld een mooi ontworpen fietspad tegen, dat door de daar rijdende fietsers massaal genegeerd wordt. Sterker nog: in het gras of dwars over de stoep of autorijbaan is een spoor te zien van de fietsers die een afsnijding nemen en daarmee aangeven dat ze niet gediend zijn van het aangelegde fietspad.
Aan het fietspad te zien is dat met zorg is ontworpen. De oversteek is veilig en het gevaar van en voor het overige verkeer is minimaal. De ontwerper van het fietspad heeft goed nagedacht over de kosten, veiligheid en naar ik hoop ook het gebruiksgemak. Het ontwerp is goedgekeurd door de bevoegde instanties. Tot zo ver de theorie op de tekentafel en op papier.
Nu het fietspad in de praktijk gebruikt wordt is duidelijk te zien dat de praktijk anders is dat de tekentafel. De fietser bekommert zich om andere zaken. De inspanning en de snelheid. De snelste weg is de kortste weg. Afremmen kost energie. Oh ja, veiligheid telt ook mee. Maar ik kan toch wel schuin oversteken als er geen ander verkeer aankomt.
Zo gaat het vaak in een training. Daar leer je de theorie en in de dagelijkse praktijk pas je toe wat je goed uitkomt. En wat niet handig of praktisch is, gebruikt je niet en vergeet je dus. En een afsnijding of doorsteek is gauw gemaakt.
Als opleider heb ik daar maar rekening mee te houden. Theorie is mooi, maar die kennis wordt pas praktisch in de praktijk. Daar maakt de deelnemer aan de training de keuze of hij de inzichten en vaardigheden gebruikt of niet.
Bovenstaande column heb ik in april 2014 geschreven. Inmiddels heeft Maarten ’t Hart en anderen deze afsnijdingen olifantenpaadjes genoemd.
