Dit kan niet waar zijn
Het veel besproken boek van Joris Luyendijk geeft een inkijk in het denken van de geïnterviewden uit de financiële wereld in Londen. Een gefragmenteerde wereld met superspecialisten.
Goed geschreven en een mooi verhaal van een antropoloog die naïef vragenstellend een beeld schetst van het denken in de financiële wereld. Past goed in de huidige tijd waarin we nog steeds in verwondering afvragen hoe het toch zo mis kon gaan en waarom er eigenlijk maar weinig veranderd is. Een volgende crisis ligt volgens velen op de loer.
De beste wint in de financiële wereld
Wat mij het meest opvalt in het boek is de verregaande specialisatie van de functies in de financiële sector, voor het gemak maar even aangeduid als het systeem. Daarin zijn diverse specialisten te vinden: nerds die de techniek bouwen en op onderdelen in detail weten hoe het systeem werkt en er zijn managers die beslissen, compiance-officers die grenzen stellen en toezien, analisten die achter de cijfers kijken etc. Zolang het gehele systeem maar geld verdient, streeft men naar optimalisatie. Als er echter verlies geleden wordt, blijkt het systeem lastig te stoppen en bij te sturen door alle betrokkenen. Het systeem wordt onbeheersbaar.
Door de specialisatie ontstaat vanzelf ook een beperkte kijk op de gehele sector. Zolang ik, mijn team, product of afdeling etc. maar goed scoort, gaat het goed. Of een ander daar verder op in de keten last van heeft of later last van gaat krijgen door mogelijke risico’s, maakt mij niet uit. Ik heb de winst binnen!
De feedback op de behaalde resultaten komt later en vaak ook veel later. De verantwoordelijken van toen zijn al weg; de rommel kan opgeruimd worden door de opvolgers. Achteraf blijkt dat er te grote risico’s zijn genomen en op de pof is gekocht en geleefd. De Amerikaanse hypotheekmarkt met de subprime-hypotheken was zo’n schoolvoorbeeld van van korte termijnresultaat. De risico’s kwamen pas later aan het licht….. We kijken nu in verwondering terug.